Ucho nie ma powieki. Dźwiękowe sceny pierwotne

Dźwięki i rozkwitająca wokół nich foniczna sfera jak nic innego opisują historię naszych wrażliwości, ciał i percepcji. Słuchanie, słyszenie, milczenie i cisza, hałas i szumy, ekspresja i życie w dźwiękach to nie tylko historia muzyki, lecz także złożona, powikłana jak przygodne egzystencje historia naszych uszu. Dawne hasło, powtarzane do dzisiaj, „ucho niema powieki" definiuje także współczesność. Oznacza to, że dźwięki odsłaniają całą jej ambiwalencję: są uobecnieniem rozkoszy oraz świadectwem nieznośnego lęku i bólu, łączą zwierzę z człowiekiem, wsobną świadomość z obiektywnymi prawami matematyki i fizyki, historyczne archiwum muzycznych praktyk ze zmiennymi działaniami dźwiękowego współistnienia, jednostkowość z radykalną politycznością. Samotności dźwięków towarzyszy trudno uchwytne, ale niesamowite i dojmujące poczucie współudziału w audiosferze. Wszyscy możemy się spotkać w rozmaitych światach akustycznych, nikt nie jest wykluczony, to one bowiem tworzą sceny miłości i emancypacji. O tych właśnie scenach opowiada ta książka. Jakub Momro (ur. l 979) - profesor na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, filozof, literaturoznawca, eseista i tłumacz dzieł takich autorów jak Jacques Derrida, Philippe Lacoue-Labarthe, Jean-Luc Nancy, Julia Kristeva, Roland Barthes i Peter Szendy. Opublikował monografię o Samuelu Becketcie Literatura świadomości. Samuel Beckett – podmiot – negatywność (Universitas, 2010, seria „Horyzonty Nowoczesności" wydanie angielskie: Literaturę of Consciousness. Samuel Beckett – Subject – Negativity, Peter Lang, 2015) oraz studium Widmontologie nowoczesności. Genezy (IBL PAN, 201 4, seria „Nowa Humanistyka"). Jest członkiem kolegium redakcyjnego dwumiesięcznika „Teksty Drugie" oraz komitetu redakcyjnego serii wydawniczej „Nowa Humanistyka"