Safiye

Tarih kitaplari hep erkekleri anlatti. Erkegin savasi, barisi, taht ugrunda döktügü kan, aldigi can... Kadinlar büyük bir hikayenin yan karakteriydi sanki. Tarih böyle bakmayi secmisti. Ve yanildi.Asirlar boyunca cesur, güclü, tuttugunu koparan, isimli, isimsiz sayisiz kadin, erkegin ördügü düsünülen iktidar duvarlarinin gercek mimariydi. Anne Boleyn, Isabella, Hürrem Sultan, Nurbanu Sultan, daha bircogu ve Safiye... Herbiri, dahil oldugu hanedanin kaderinde vazgecilmezdi.Osmanlida kadinlar saltanati adiyla anilan iki yüzyillik dönem boyunca bircok kadin, koca bir imparatorlugun yönetiminde kilit görevler üstlendi. Önce Hürrem. Ardindan Nurbanu. Safiye ve Handan Sultan Güc dünyasinin erkek kahramanlari arasinda kadinsiydilar. Sehvet dolu bakislari oksarken insan ruhunu, tek bir kas hareketiyle kelleler ucardi. Al dudaklari beklenmedik arzularla aralandiginda, o dudaklardan dökülen tek bir söz savaslar baslatirdi.Venedik asilli Safiyenin gercek adi Agrippineydi. O da Hürrem gibi kacirilarak saraya hediye edilmisti. Ve yine Hürrem gibi kisa zamanda Haremde yükselecekti. Güzeldi, zekiydi, bosa adim atmazdi, kendini koruyacak ve ahaliye hükmedecek kadar, hatta daha da güclüydü. Evlendigi sultan ve dogurdugu sehzadenin ipleri Safiyenin elindeydi. Osmanlinin yakin gelecegine imza atmaktan cekinmeyecekti.