O mocy Boga Tom 3

W tym punkcie rozwazan dochodzimy do ich najciekawszego punktu, mianowicie konfrontacji przeswiadczenia o wiecznosci Bozego aktu zachowywania swiata z dogmatem gloszacym koniec swiata. Te dwie idee sa ze soba potencjalnie w konflikcie - wydaje sie, ze najprostszym i intuicyjnie akceptowalnym wyjasnieniem konca swiata moze byc ustanie zachowywania go przez Boga. Ono zostalo jednak wykluczone we wczesniejszych artykulach kwestii. Zatem w pozostalej partii kwestii Tomasz tlumaczy, co naprawde znika wraz z koncem swiata, a co jest rowniez po nim podtrzymywane w istnieniu przez Boga. Kres rzeczywistosci oznacza wedlug Tomasza nie jej koniec w sensie absolutnym, ale istotne przeksztalcenie. Po koncu swiata, ktory jest przede wszystkim przeniesieniem wszystkich bytow z czasu do wiecznosci, musi ustac to wszystko, co jest zwiazane z przemianami, czasem, rodzeniem sie i ginieciem (fieri). I tak sie stanie, gdyz zjawiskiem wyznaczajacym kres epoki stawania sie bedzie zatrzymanie sie ruchu nieba i zanik powodowanych przez nie ruchow bytow swiata podksiezycowego. Ustanie ruchu w naszym swiecie ozna-cza rozpad wszystkich cial zlozonych z elementow na te elementy, ktore wraz z nieruchomym niebem i substancjami oddzielonymi stanowic beda swiat stworzen. Jedynym wyjatkiem, czyli jedyna mieszanina, ktora trwac bedzie w Apokaliptycznym (21, 1) nowym niebie i nowej ziemi, beda opisane w ostatnim (10) artykule kwestii ciala zmartwychwstalych ludzi. (Fragment Wprowadzenia do kwestii V Mikolaja Olszewskiego)