Drogi negatywnosci

Ksiazka jest poswiecona jednemu z najistotniejszych, lecz nielatwych do badania i opisywania nurtow w lonie awangardy literackiej i estetycznej - temu mianowicie, ktory celowo i na rozne sposoby eksponuje szeroko pojeta negatywnosc artystycznego przekazu. Nurt ten Michalina Kmiecik sledzi w perspektywie komparatystyki literackiej, analizujac dziela poetow glownie polskich i niemieckich, jak tez w perspektywie komparatystyki intermedialnej, zestawiajac utwory literackie z dzielami muzycznymi. Trzeba podkreslic odwage Autorki, ktora wkroczyla w obszar zagadnien bardzo trudnych do uchwycenia, obszar wprawdzie juz penetrowany przez badaczy awangard, lecz wciaz nie do konca przeciez rozpoznany i kryjacy wiele zagadek. Z recenzji dra hab. Andrzeja Zawadzkiego Zbior znakomitych analiz skladajacych sie na te ksiazke koncentruje sie przede wszystkim na jezyku, na jego wariantach literackich i muzycznych - dowodza one dobitnie, ze kwestia cierpienia i duchowego osamotnienia nie jest zwiazana wylacznie ze slowna reprezentacja, ale oddzialuje rowniez w sferze sztuki dzwiekow. Poetow i kompozytorow, ktorych dziela staly sie przedmiotem fascynujacych mikroanaliz, laczy wspolnota estetyczna, a techniki poetyckie i muzyczne, zmierzajace ku niesemantycznosci, ku nie-znaczeniu, sa w jednym i drugim obszarze sztuki mocno do siebie zblizone. Dziela odnajduja swoje miejsce na granicy, w sytuacji ciaglego zawieszenia w dialektycznej nierozstrzygalnosci. Pod piorem Michaliny Kmiecik nieprzejrzystosc i polikontekstualnosc muzyki dodekafonicznej oraz poezji nurtu estetyczno-religijnego zyskuje zupelnie nowa jakosc. Te niezwykle teksty muzyczne i poetyckie sytuuja sie po stronie mowy niesygnifikatywnej, nie objasniaja swiata, nie nazywaja go po to, aby uczynic go przejrzystym, wchodza w obszar ciszy, milczenia i pustki znakow - najlepiej jesli w takiej wlasnie postaci odcisna swoje slady w umyslach sluchaczy i czytelnikow. Z recenzji prof. dra hab. Adama Dziadka