Drogi duchowe katolicyzmu polskiego XVII wieku (t. VII)

Zawarte w tomie rozprawy przedstawiaja zwiazki katolicyzmu polskiego z formacjami duchowymi wyksztalconymi na gruncie kultur europejskich. Dowodza otwartosci polskich srodowisk religijnych na nowe inspiracje, weryfikuja teze o dominujacych w dobie potrydenckiej tendencjach izolacjonistycznych i prymitywizacji kultu. Na tle relacji europejskich katolicyzmu Rzeczypospolitej jawi sie pluralizm kultury duchowej XVII wieku. Czytelne staja sie tez dzialania zmierzajace do adaptacji i naturalizacji nowych form, jak rowniez proby przeksztalcenia, zgodnie z duchem czasu, dziedziczonych modeli (tradycyjnej religijnosci powszechnej i humanizmu renesansowego) oraz realizacji inicjatyw wlasnych (jak duchowosc Stanislawa Papczynskiego). Dwunastotomowa seria monografii "Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europa. Hermeneutyka wartosci" przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku jako integralna, lecz oryginalna czesc kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie drog i form obustronnej transmisji wartosci estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekscie porownawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury sa badane w perspektywie wewnetrznej jako zapisy aktow ukierunkowanych na rozumienie wartosci, a w perspektywie zewnetrznej jako wypowiedzi wlaczajace sie w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chlonnosc na nowe idee, lecz takze kreatywnosc i dynamike dzialania na obszarze Europy.